Τρεις γυναίκες στάθηκαν απέναντι στο κοινό και μοιράστηκαν τη δική τους προσωπική ιστορία. Όχι με κλισέ ατάκες, ούτε με ασφαλείς απαντήσεις. Μίλησαν για τη διαδρομή τους, για τις δύσκολες αποφάσεις, για τη θέση στο τραπέζι που διεκδίκησαν – και κέρδισαν, όχι εύκολα. H Σοφία Ζαχαράκη, η Άννα Διαμαντοπούλου και η Ελένη Βρεττού. Τρεις γυναίκες με διαφορετικές αφετηρίες, που δεν περίμεναν την κατάλληλη στιγμή – την έφτιαξαν.
Σ’ αυτές τις ιστορίες έδωσε ζωή ο Φωκίων Ξένος ένας πραγματικά ταλαντούχος καλλιτέχνης, ο οποίος όση ώρα οι κυρίες μιλούσαν ζωντάνευε με εικόνες τις λέξεις τους, τις ιστορίες τους. Με το κοινό να παρακολουθεί ζωντανά να ξετυλίγεται και εικονογραφημένη η κάθε ιστορία.
Πρωταγωνίστριες οι γυναίκες του retail, οι γυναίκες του ΣΕΛΠΕ, που στάθηκαν μπροστά στην κάμερα και μίλησαν για τον κόσμο που ονειρεύονται. Αυτόν που δεν περιμένουν να τους δοθεί, αλλά διαμορφώνουν οι ίδιες.
Κάποια στιγμή, οι λέξεις πέρασαν από τις ομιλίες στα χέρια των γυναικών. Ένας τοίχος στημένος έξω από την αίθουσα, περίμενε να γεμίσει με όνειρα.
Μία φράση, μια σκέψη, μια διεκδίκηση για το μέλλον. Όλες έγραψαν. Άλλες λίγες λέξεις, άλλες μια φράση που κουβαλούσαν καιρό. Γιατί όσα ειπώθηκαν, δεν έμειναν απλώς στον χώρο – έγιναν γραπτές υποσχέσεις.
Και μαζί με αυτές τις λέξεις, κάθε γυναίκα πήρε φεύγοντας κάτι μοναδικό:
Ένα μαντήλι, ένα έργο τέχνης της Χριστίνας Παπαιωάννου, σχεδιασμένο ειδικά για αυτή την ημέρα και υπογεγραμμένο από την ίδια.
